Protokół Cutlera – kontrowersyjna metoda chelatacji metali ciężkich czy odpowiedź na lukę w medycynie?
Anna Kowalska
Andrew Hall Cutler opracował własny sposób chelatacji metali ciężkich – metodę, która do dziś budzi zainteresowanie i kontrowersje. Zamiast badań klinicznych oparł się na autoeksperymencie i doświadczeniach tysięcy osób, które podjęły jego koncepcję. Poniżej znajdziesz szczegółową analizę jego założeń: od genezy i przygotowania, przez kolejność stosowania substancji, aż po rolę suplementów i czas trwania całego protokołu.
Spis treści:
1. Kim był Andrew Hall Cutler i dlaczego opracował swój protokół
2. Początki i jego życiowy eksperyment
3. Przygotowanie do protokołu
4. Główne założenia metody
5. Substancje chelatujące i ich rola
6. Kolejność stosowania – DMSA/DMPS przed ALA
7. Częstotliwość i długość cykli
8. Obliczanie dawek chelatorów według Cutlera
9. Suplementacja wspierająca i jej dawki
10. Ile cykli w całym życiu – perspektywa Cutlera
11. Kontrowersje i brak badań klinicznych
12. Dziedzictwo i odbiór protokołu
Tekst nie stanowi promocji opisywanej metody ani instrukcji przeprowadzenia interwencji medycznej, lecz rzetelne opracowanie założeń Andrew Hall Cutlera i jego protokołu chelatacji, opartego na osobistych doświadczeniach i obserwacjach naukowca.
Kim był Andrew Hall Cutler i dlaczego opracował swój protokół
Andrew Hall Cutler (1956–2017) był doktorem chemii, absolwentem Princeton University. Zainteresował się tematem rtęci i innych metali ciężkich z powodów osobistych – uważał, że jego własne problemy zdrowotne wynikały z zatruć spowodowanych amalgamatami dentystycznymi i ekspozycją środowiskową.
Frustracja brakiem metod leczenia przewlekłych zatruć skłoniła go do opracowania alternatywnego podejścia. Protokół miał być odpowiedzią na ograniczenia medycyny akademickiej, która stosuje chelatację głównie w ostrych przypadkach zatruć.
Początki i jego życiowy eksperyment
Cutler nie prowadził badań klinicznych. Metodę rozwijał poprzez autoeksperyment – stosował chelatory na sobie, obserwując reakcje organizmu. Później korzystał z doświadczeń osób, które sięgały po jego wskazówki, wymieniając się z nimi obserwacjami na forach i grupach wsparcia.
Na tej podstawie powstały jego książki Amalgam Illness: Diagnosis and Treatment (1999) i Hair Test Interpretation (2004), które stały się nieformalnymi podręcznikami dla osób zainteresowanych tematem.
Przygotowanie do protokołu
Cutler twierdził, że kluczowym etapem przed rozpoczęciem chelatacji jest usunięcie źródeł ekspozycji – przede wszystkim plomb amalgamatowych. Według niego chelatacja w obecności takich plomb mogłaby pogłębić problem, ponieważ uwalniają one rtęć.
Podkreślał również wagę przygotowania organizmu poprzez poprawę diety, wsparcie wątroby i jelit oraz wyrównanie podstawowych niedoborów witamin i minerałów.
Główne założenia metody
Trzy filary protokołu Cutlera to:
• niskie, częste dawki – zgodne z okresem półtrwania chelatorów,
• utrzymanie stałego poziomu substancji we krwi – aby unikać wahań i ryzyka przemieszczania toksyn do wrażliwych organów,
• długotrwałość – wiele cykli rozłożonych na miesiące i lata, zamiast krótkich, intensywnych kuracji.
Miały one na celu zwiększenie skuteczności chelatacji przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka działań niepożądanych.
Substancje chelatujące i ich rola
Cutler wyróżniał trzy główne substancje:
• DMSA – kwas dimerkaptobursztynowy, który wiąże metale w krwiobiegu,
• DMPS – kwas dimerkaptopropanosulfonowy, który również wiąże metale w krwioobiegu,
• ALA (kwas alfa-liponowy) – jedyny z tej trójki, który przekracza barierę krew–mózg.
DMSA i DMPS pełniły według niego rolę „oczyszczania obwodu”, zanim można sięgnąć po ALA.
Kolejność stosowania – DMSA/DMPS przed ALA
Cutler argumentował, że rozpoczęcie od ALA bez wcześniejszego „odciążenia” organizmu jest ryzykowne. Według jego założeń najpierw należało przeprowadzić kilkanaście cykli samym DMSA lub DMPS, aby oczyścić krew i tkanki miękkie, a dopiero później włączyć ALA, które wiąże metale w mózgu.
Celem było zmniejszenie ryzyka przemieszczenia stali ciężkich do układu nerwowego.
Częstotliwość i długość cykli
Cutler proponował stosowanie chelatorów w rytmie odpowiadającym ich okresowi półtrwania:
• DMSA - co 3 godziny,
• DMPS - co 6 godzin,
• ALA - co 3 godziny.
Ważne było, by stosować się do tego schematu nawet w nocy i być bardzo punktualnym, gdyż każde spóźnienie mogło prowadzić do redystrybucji metali ciężkich. Cutler zakładał, że w wyjątkowych sytuacjach dopuszcza się spóźnienie nie dłuższe niż 15 minut.
Cykl miał trwać zazwyczaj 3 - 5 dni, a następnie przewidywana była minimum kilkudniowa przerwa.
Obliczanie dawek chelatorów według Cutlera
Cutler odrzucał wysokie dawki stosowane w medycynie akademickiej. Zamiast tego zalecał małe dawki dostosowane do masy ciała. Dla przykładu, w ramach dawki jednorazowej proponował:
• DMSA - 0,25 do 1 mg na kg masy ciała,
• DMPS - 0,25 do 0,5 mg na kg masy ciała,
• ALA - 0,25 - 0,5 mg na kg masy ciała.
Cutler podkreślał, że dawki należy zwiększać stopniowo i powoli, uważnie obserwując reakcję organizmu. Zaznaczał, że nie wolno ich podwajać, a należy dodać najmniejszą wartość przewidywaną w ramach „widełek" dla danej substancji. Wskazywał, że warto kierować się zasadą najniższej skutecznej dawki – podnoszenie ilości nie zawsze uznawał za konieczne. Jeśli dana dawka przynosiła poprawę i była dobrze tolerowana, zalecał przy niej pozostać.
Suplementacja wspierająca
Według Cutlera suplementacja była niezbędnym elementem protokołu.
Wymieniał jako konieczne do przyjmowania:
• witaminę C i E - antyoksydanty,
• magnez i cynk - uzupełnianie minerałów,
• selen - wspomaganie detoksykacji,
• kwasy omega-3 - wspieranie układu nerwowego,
• witaminy z grupy B - wsparcie metylacji, energii i układu nerwowego,
• chrom - stabilizuje poziom cukru we krwi,
• molibden - wspiera metabolizm siarki.
Dawki miały być dostosowane do indywidualnych reakcji – od minimalnych do średnich, niekoniecznie maksymalnych.
Ile cykli w całym życiu – perspektywa Cutlera
Według Cutlera protokół nie był krótką interwencją, lecz procesem rozłożonym na lata. W swoich książkach wspominał, że wiele osób potrzebuje setek cykli w trakcie życia, by osiągnąć pełny efekt oczyszczania.
Zaznaczał jednak, że tempo postępu jest indywidualne i zależy od stopnia ekspozycji na metale.
Kontrowersje i brak badań klinicznych
Protokół Cutlera nie został zweryfikowany naukowo. Medycyna akademicka nie uznaje tej metody chelatacji, podkreślając, że chelatory powinny być stosowane wyłącznie w ostrych przypadkach zatruć, pod kontrolą lekarza.
Cutler natomiast uważał, że przewlekłe zatrucia są ignorowane i że jego metoda odpowiada na lukę w medycynie. Deklarował jej bezpieczeństwo, nawet w przypadku dzieci (powyżej 2 roku życia).
Dziedzictwo i odbiór protokołu
Choć kontrowersyjny, protokół zyskał ogromną popularność w środowiskach internetowych. Tysiące osób deklarowało poprawę samopoczucia po jego zastosowaniu, co uczyniło z niego swoistą alternatywę wobec oficjalnych schematów medycznych.
Z naukowego punktu widzenia pozostaje hipotezą, ale dla wielu – realnym narzędziem zmiany życia.
Źródła:
1. Cutler, Andrew Hall. Amalgam Illness: Diagnosis and Treatment. Self-published, 1999.
2. Cutler, Andrew Hall. Hair Test Interpretation: Finding Hidden Toxicities. Self-published, 2004.
3. Kosnett, Michael J. „Chelation for Heavy Metals (Arsenic, Lead, and Mercury): Protective or Perilous?” Clinical Pharmacology & Therapeutics 88, no. 3 (2013): 412–415. https://doi.org/10.1038/clpt.2010.172.
4. Mutter, Joachim, et al. „Amalgam Studies: Disregarding Basic Principles of Mercury Toxicology.” International Journal of Hygiene and Environmental Health 208, no. 5 (2005): 391–404. https://doi.org/10.1016/j.ijheh.2005.07.002.
5. Mutter, Joachim. Amalgam – Risiko für die Menschheit. Heidelberg: Springer, 2007.